Spotkania Żywego Różańca – pierwsze soboty miesiąca, godz. 17. 00

II Róża Mężczyzn – lista wg kolejności przekazywania tajemnic różańcowych

Członkowie:

1. Ochojna Jan (zelator)
11. Kot Antoni
2. Krzak Tadeusz
12.
3. Pająk Leszek13. Ożóg Jan
4. Wrona Wacław
14. Mietła Aleksander
5. Wójcik Krzysztof15. Gancarz Józef
6. Leśniowiecki Marcin
16. Werewka Jerzy
7. Pindel Jerzy
17. Baran Bogdan
8. Pałka Kazimierz18. Przybyło Władysław
9. Łukasik Józef
19. Prochwicz Józef
10. Balon Julian
20. Jarosiński Henryk

Zmarli członkowie Róży:

1. Śp. Balon Tadeusz5. Śp. Pachel  Józef
2. Śp. Caban Stefan6. Śp. Wrona Władysław
3. Śp. Dybczyk Antoni7. Śp. Zielnik Zbigniew
4. Śp. Filipczyk Jan 8. Śp. Wąsowicz Andrzej

Patron Róży: Najświętsza Maryja Panna Królowa Polski.

Tytuł Matki Bożej, jako Królowej narodu polskiego sięga drugiej połowy XIV wieku: Grzegorz z Sambora nazywa Maryję Królową Polski i Polaków. Teologiczne uzasadnienie tytułu „Królowej” pojawi się w XVII wieku po zwycięstwie odniesionym nad Szwedami i cudownej obronie Jasnej Góry, które przypisywano wstawiennictwu Maryi. Wyrazicielem tego przekonania Polaków stał się król Jan Kazimierz, który 1 kwietnia 1656 roku w katedrze lwowskiej przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej obrał Maryję za Królową swoich państw, a Królestwo Polskie polecił jej szczególnej obronie. W czasie podniesienia król zszedł z tronu, złożył berło i koronę, i padł na kolana przed wielkim ołtarzem. Zaczynając od słów: „Wielka Boga-Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico” ogłosił Matkę Bożą szczególną Patronką Królestwa Polskiego. Przyrzekł szerzyć Jej cześć, ślubował wystarać się u Stolicy Apostolskiej o pozwolenie na obchodzenie Jej święta, jako Królowej Korony Polskiej, zająć się losem ciemiężonych pańszczyzną chłopów i zaprowadzić w kraju sprawiedliwość społeczną. Po Mszy świętej, w czasie, której król przyjął również Komunię świętą z rąk nuncjusza papieskiego, przy wystawionym Najświętszym Sakramencie odśpiewano Litanię do Najświętszej Maryi Panny, a przedstawiciel papieża odśpiewał trzykroć, entuzjastycznie powtórzone przez wszystkich obecnych nowe wezwanie:

„Królowo Korony Polskiej, módl się za nami”.

Choć ślubowanie Jana Kazimierza odbyło się przed obrazem Matki Bożej Łaskawej we Lwowie, to jednak szybko przyjęło się przekonanie, że najlepszym typem obrazu Królowej Polski jest obraz Pani Częstochowskiej. Koronacja obrazu papieskimi koronami 8 września 1717 roku ugruntowała przekonanie o królewskości Maryi.
Niestety śluby króla Jana Kazimierza nie zostały od razu spełnione. Dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. Episkopat Polski zwrócił się do Stolicy Apostolskiej o wprowadzenie święta dla Polski pod wezwaniem „Królowej Polski”. Papież Benedykt XV chętnie do tej prośby się przychylił (1920). Biskupi umyślnie zaproponowali Ojcu świętemu dzień 3 maja, aby podkreślić łączność nierozerwalną tego święta z sejmem czteroletnim, a zwłaszcza z uchwaloną 3 maja 1791 roku pierwszą konstytucją polską. Dnia 31 października 1943 roku papież papież Pius XII dokonał poświęcenia całej rodziny ludzkiej Niepokalanemu Sercu Maryi
W roku 1945 Episkopat Polski, pod przewodnictwem kardynała Augusta Hlonda, na Jasnej Górze odnowił akt poświęcenia się i oddania Bożej Matce. Ponowił też złożone przez króla Jana Kazimierza śluby. W uroczystości tej brała udział milionowa rzesza wiernych. W przygotowaniu do tysięcznej rocznicy chrztu Polski (966-1966), w czasie uroczystej „Wielkiej Nowenny”, na apel prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego, cała Polska ponownie oddała się pod opiekę Najświętszej Maryi, Dziewicy-Wspomożycielki. 26 sierpnia 1956 roku Episkopat Polski dokonał aktu odnowienia ślubów jasnogórskich, które przed trzystu laty złożył król Jan Kazimierz. Prymas Polski był wtedy w więzieniu. Symbolizował go pusty tron i wiązanka biało-czerwonych kwiatów. Po sumie pontyfikalnej odczytano przez prymasa ułożony akt odnowienia ślubów narodu. W odróżnieniu od ślubowań międzywojennych akt ślubowania dotykał bolączek narodu, które uznał za szczególnie niebezpieczne dla jego chrześcijańskiego życia. 5 maja 1957 r. wszystkie diecezje i parafie oddały się pod opiekę Maryi. Finałem Wielkiej Nowenny było oddanie się w święte niewolnictwo całego narodu polskiego, diecezji, parafii, rodzin i każdego z osobna (1965), tak, aby Maryja mogła rozporządzać swoimi czcicielami dowolnie ku ich większemu uświęceniu, dla chwały Bożej i dla królestwa Chrystusowego na ziemi. Dnia 3 maja 1966 roku prymas Polski, kardynał Stefan Wyszyński, w obecności Episkopatu Polski i tysięcznych rzesz oddał w macierzyńską niewolę Maryi, za wolność Kościoła, rozpoczynające się nowe tysiąclecie Polski.
W 1962 r. Jan XXIII ogłosił Maryję Królową Polski główną patronką kraju i niebieską Opiekunką naszego narodu.

I Róża Mężczyzn – lista wg przekazywania tajemnic różańcowych

Członkowie:

1. Wcisło Stanisław(zelator)
11. Torba Marek
2. Chmura Marek
12. Czaja Jacek
3. Gajewski Grzegorz
13. Ożóg Jerzy
4. Papież Bogdan
14. Wąsowicz Józef
5. Urbanek Stanisław
15. Alves de Oliveira Breno
6. Książek Krzysztof
16. Urbanek Wacław
7. Dyba Jan
17. Wcisło Dariusz
8. Spisak Wojciech
18. Stefiuk Włodzimierz
9. Pachel Piotr
19. Ochoński Stanisław
10.
20. Domagała Kazimierz

Zmarli członkowie Róży:

1. Śp. Stawowy Jan9. Śp. Filipczyk Czesław
2. Śp. Wcisło Jakub10. Śp. Stefiuk Józef
3. Śp. Wrona Bronisław11. Śp. Birgiel Henryk
4. Śp. Kotula Mieczysław12. Śp. Drożdż Stefan
5. Śp. Nowak Józef13. Śp. Chmura Tadeusz
6. Śp. Klimas Stefan14. Śp. Bartyzel Jan
7. Śp. Torba Marian15. Śp. Bartyzel Janusz
8. Śp. Przybyło Franciszek

Patron Róży: Najświętsza Maryja Panna Różańcowa.

Dzień 7 października jest rocznicą bitwy pod Lepanto, która odbyła się w 1571 r. Ówczesny sułtan Selim II planował podbić całą Europę i na jej terenie zaprowadzić wiarę muzułmańską. Pod
Lepanto flota Imperium Osmańskiego została rozbita przez państwa Świętej Ligi skupione wokół Państwa Kościelnego. Rzecz działa się za czasów, gdy na stolicy Piotrowej zasiadał jeden z największych papieży ostatniego pięćsetlecia (za jego czasów podjęto najważniejsze decyzje Soboru Trydenckiego i uporządkowano obrządek rzymski), dominikanin, św. Pius V. Jako gorący czciciel Matki Bożej, kiedy miał już świadomość zbliżającej się wojny, gorąco modlił się do Maryi, właśnie odmawiając różaniec. Miał wówczas wizję: zobaczył wielkie floty przygotowujące się do starcia pod Lepanto oraz Maryję, która patrzyła na papieża spokojnym wzrokiem. Jak później udało się ustalić, w chwili gdy Święty papież Pius doznał owej wizji, wiatr nad Lepanto niespodziewanie zmienił się, zapewniając zwycięstwo wojskom Ligi. Bitwa została wygrana w zaledwie kilka godzin.
Jako dziękczynienie Matce Bożej, papież Pius V uczynił dzień 7 października świętem Matki Bożej Zwycięskiej. Święto to mogło być obchodzone w kościołach, przy których istniały bractwa różańcowe. Rok późnej, decyzją papieża Grzegorza XIII, zmieniono nazwę tego dnia liturgicznego na Święto Różańca. Niespełna półtora wieku później, w 1716 r., wojska chrześcijańskie po raz kolejny odparły ofensywę turecką, tym razem zwyciężając pod Belgradem. Wówczas papież Klemens XI, w podzięce Maryi za odniesione zwycięstwo, rozszerzył obchodzenie święta na cały Kościół. Dopiero zaś w roku 1885 papież Leon XIII, podnosząc rangę święta, a przede wszystkim modlitwy różańcowej, zalecił by odmawiana była ona w kościołach codziennie przez cały miesiąc październik.

V Róża Kobiet – lista wg przekazywania tajemnic różańcowych

Członkinie:

1. Wcisło Stanisława (zelatorka)
11. Przybyło Wiesława
2. Trybuś Józefa
12. Prochwicz Zdzisława
3. Wcisło Katarzyna
13. Pachel Barbara
4. Pożyczka Małgorzata
14. Spisak Agnieszka
5. Ochońska Maria
15. Spisak Maria
6. Filipczyk Czesława
16. Pindel Izabela
7. Wąsowicz Maria
17. Janik Weronika
8. Ożóg Anna
18. Wrona Lucyna
9. Musiał Elżbieta
19. Czechowska Stanisława
10. Komar Monika
20. Ziarko Małgorzata

Zmarłe członkinie Róży:

1. Śp. Kozieł Ludwika 
2. Śp. Książek Zdzisława 
 3. Śp. Borczyńska Stanisława 
 4. Śp. Ostrowska Romana 
  
  
  

Patron Róży: Ofiarowanie Pańskie

Nazwa święta wywodzi się od dwóch terminów greckich: Hypa-pante oraz Heorte ton Kataroin, co oznacza święto spotkania i oczyszczenia. Oba te święta były głęboko zakorzenione w tradycji Starego Testamentu.
Na pamiątkę ocalenia pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej, każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga. Dlatego dnia 40 po jego urodzeniu należało syna zanieść do świątyni w Jerozolimie, złożyć go w ręce kapłana, a następnie wykupić za symboliczną opłatą 5 sykłow. Równało się to zarobkowi 5 dni pracy. Równocześnie z obrzędem ofiarowania i wykupu pierworodnego syna łączyła się ceremonia oczyszczenia matki dziecka. Z tej okazji matka była zobowiązana złożyć ofiarę z baranka, a jeśli jej na to nie pozwalało zbyt wielkie ubóstwo, to przynajmniej ofiarę z dwóch synogarlic lub gołębi. Fakt, że Maryja i Józef złożyli synogarlicę, świadczy, że byli bardzo ubodzy.
Uroczystość Ofiarowania Pańskiego przypada czterdziestego dnia po Bożym Narodzeniu. Jest to pamiątka ofiarowania Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej i dokonania przez Matkę Bożą obrzędu oczyszczenia. Święto Ofiarowania jest związane z tajemnicą Narodzenia Pańskiego.
Kościół wszystkim ważniejszym wydarzeniom z życia Chrystusa daje w liturgii szczególnie uroczysty charakter. Święto Ofiarowania Pana Jezusa należy do najdawniejszych, gdyż było obchodzone w Jerozolimie już w IV w., a więc zaraz po ustaniu prześladowań. Dwa wieki później pojawiło się również w Kościele Zachodnim.
Tradycyjnie dzisiejszy dzień nazywa się dniem Matki Bożej Gromnicznej. W ten sposób uwypukla się fakt przyniesienia przez Maryję małego Jezusa do świątyni. Obchodom towarzyszyła procesja ze świecami. W czasie Ofiarowania starzec Symeon wziął na ręce swoje Pana Jezusa i wypowiedział prorocze słowa: „Światłość na oświecenie pogan i na chwałę Izraela” (Łk 2, 32). Według podania procesja z zapalonymi świecami była znana w Rzymie już w czasach papieża św. Gelezego w 492 r. Od X w. Upowszechnił się obrzęd poświęcania świec, których płomień symbolizuje Jezusa – Światłość świata, Chrystusa, który uciszał burze, był, jest i na zawsze pozostanie Panem wszystkich praw natury. Momentem najuroczystszym apoteozy Chrystusa, jako światła, który oświeca narody, jest podniosły obrzęd Wigilii Paschalnej – poświęcenie paschału i przepiękny hymn Exultet.
W Polsce święto Ofiarowania Pana Jezusa nabrało charakteru wybitnie maryjnego. Polacy widzą w Maryi tę, która sprowadziła na ziemię niebiańskie Światło i która nas tym Światłem broni i osłania od wszelkiego zła. Dlatego często brano do ręki gromnice, zwłaszcza w niebezpieczeństwach wielkich klęsk i grożącej śmierci. Niegdyś wielkim wrogiem domów w Polsce były burze, a zwłaszcza pioruny, które zapalały i niszczyły głównie drewniane domostwa. Właśnie od nich miała strzec domy świeca poświęcona w święto Ofiarowania Chrystusa. Zwykle była ona pięknie przystrajana i malowana. W czasie burzy zapalano ją i stawiano w oknach, by prosić Maryję o ochronę. Gromnicę wręczano również konającym, aby ochronić ich przed napaścią złych duchów.
Ze świętem Matki Bożej Gromnicznej kończy się w Polsce okres śpiewania kolęd, trzymania żłóbków i choinek – kończy się tradycyjny (a nie liturgiczny – ten skończył się świętem Chrztu Pańskiego) okres Bożego Narodzenia.
Od 1997 r. 2 lutego Kościół powszechny obchodzi ustanowiony przez Jana Pawła II Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach i instytutach świeckich. Pamiętajmy o nich w podczas naszej modlitwy na Eucharystii.

IV Róża Kobiet – lista wg kolejności przekazywania tajemnic różancowych

Członkinie:

1. Filipowicz Urszula (zelatorka)
11. Raputa Barbara
2. Żółtek Joanna
12. Kowalczyk Agnieszka
3. Leśniowiecka Krystyna
13. Balon Stanisława
4. Holecka Bożena
14. Mardaus Renata
5. Kozik Marta
15. Morawiec Krystyna
6. Wójcik Magdalena
16. Piskorz-Liskiewicz Ewa
7. Wrona Renata
17. Rutkowska Barbara
8. Pająk Elżbieta
18. Gibek Wanda
9. Lach Katarzyna
19. Zielnik Anna
10. Krzak Mirosława20. Werschner Urszula

Zmarła ś+p. Molik Jadwiga

Patron Róży: Matka Boża Szkaplerzna

O najwspanialsza Królowo nieba i ziemi!

Orędowniczko Szkaplerza świętego, Matko Boga!

Oto Ja, Twoje dziecko, wnoszę do Ciebie błagalnie ręce i z głębi serca wołam do Ciebie:

Królowo Szkaplerza świętego, ratuj mnie, bo w Tobie cała moja nadzieja.

(fragm. Modlitwy do Matki Bożej Szkaplerznej)

Szkaplerz karmelitański jest jedną z najbardziej ulubionych form pobożności wiernych. Wielki rozwój nabożeństwa szkaplerznego należy wiązać z przekazaną nam przez tradycję wizją Maryi, o której wzmianki znajdują się w dokumentach przynajmniej od końca XIV w. W trudnym dla Zakonu okresie zanoszono modlitwy z prośbą o pełne jej uznanie i określenie jego miejsca w Kościele. Maryja, Patronka, odpowiedziała na te błagania ukazując się w nocy 16 Lipca 1251 roku angielskiemu karmelicie św. Szymonowi Stock.

Trzymała ona w dłoni Szkaplerz i zapewniła świętego przełożonego Generalnego, mówiąc: „ TO JEST PRZYWILEJ DLA CIEBIE I DLA TWOICH WSPÓŁBRACI; KAŻDY, KTO BĘDZIE UMIERAŁ W TYM SZKAPLERZU, ZOSTANIE ZBAWIONY”.

(fragm. Karmelici Bosi, Czerna 79)

W roku 1910 papież Pius X zezwolił na zastąpienie szkaplerza płóciennego medalikiem szkaplerznym. Osoby noszące szkaplerz i przynależące do Bractwa Szkaplerznego mają udział w dobrach duchowych całego Zakonu Karmelitańskiego, nazywają się braćmi i siostrami-i są nimi faktycznie w sposób duchowy.

Głównym ośrodkiem szerzenia kultu Matki Boskiej Szkaplerznej w Polsce jest Czerna koło Krakowa: Ojcowie Karmelici Bosi 23-064 Czerna 79, email szkaplerz@ karmel.pl,
www.karmel.pl

III Róża Kobiet – lista wg kolejności przekazywania tajemnic różańcowych

Członkinie:

1. Pałka Elżbieta (zelatorka)11. Birgiel Danuta
2. Sokołowska Eugenia
12. Wrona Jolanta
3. Pindel Barbara
13. Holecka Maria
4. Przybylska Bogumiła
14. Haras Jadwiga
5. Gajewska Katarzyna
15. Torba Fryderyka
6. Wrona Genowefa
16. Wcisło Krystyna
7. Rozum Krystyna
17. Łukasik Stanisława
8. Krzesaj Maria
18. Ochojna Maria
9. Stefiuk Barbara
19. Kapusta Dorota
10. Wrona Zofia
20. Torba Dorota

Zmarłe członkinie Róży:

1. Śp. Czachor Eleonora10. Śp. Szczurek Genowefa
2. Śp. Syrek Aniela11. Śp. Ficek Maria
3. Śp. Piskorz Anna12. Śp. Maj Janina
4. Śp. Torba Maria13. Śp. Caban Rozalia
5. Śp. Prochwicz Aniela14. Śp. Książek Bernadetta
6. Śp. Zielnik Maria15. śp. Wrona Julia
7. śp. Piątkowska Józefa16. śp. Torba Władysława
8. Śp. Balon Helena17. śp. Wrona Maria
9. Śp. Wrona Honorata 

Patron Róży: Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny

Święto Nawiedzenia wywodzi się z religijności chrześcijańskiego Wschodu. Uroczystość tę wprowadził do zakonu franciszkańskiego św. Bonawentura w roku 1263. Kiedy zaś powstała wielka schizma na Zachodzie, wtedy święto to rozszerzył na cały Kościół papież Bonifacy IX w roku 1389, aby uprosić za przyczyną Maryi jedność w Kościele Chrystusowym? Sobór w Bazylei (1441) to święto zatwierdził.
Święto Nawiedzenia obchodzimy je 31 maja, tj. między świętem Zwiastowania Pańskiego a Narodzeniem Jana Chrzciciela. W ten sposób wspominamy przede wszystkim spotkanie Mesjasza ze swoim poprzednikiem – Janem Chrzcicielem. Jest to także spotkanie dwóch matek. Dokładny opis wydarzenia Nawiedzenia zostawił nam św. Łukasz w swojej Ewangelii (Łk 1, 39-56). Według tradycji miało ono miejsce w Ain Karim, około 7 km na zachód od Jerozolimy, gdzie dwa kościoły upamiętniają dwa wydarzenia – radosne spotkanie matek (kościół nawiedzenia św. Elżbiety, położony na zboczu wzgórza za miastem) i narodzenie Jana Chrzciciela (kościół położony w samym mieście). Maryja prawdopodobnie odbywała całą drogę z Nazaretu do Ain Karim – czy jak chcą niektórzy bibliści może nawet do Hebronu – pieszo. Być może przyłączyła się do jakiejś pielgrzymki, idącej do Jerozolimy. Trudno, bowiem przypuścić, aby szła sama w tak długą drogę, która mogła wynosić ok. 150 kilometrów. Pragnęła podzielić się ze swoją krewną wiadomością o Zwiastowaniu, jednocześnie gratulując jej tak długo oczekiwanego potomstwa.
Maryja po przybyciu dowiaduje się ze zdziwieniem, że Elżbieta już wszystko wie – tak dalece, że nawet powtarza do niej część słów anioła: „Błogosławiona jesteś między niewiastami”. Elżbieta wyraża równocześnie uznanie dla Maryi, że zawierzyła słowom posłańca Bożego. Zadziwiająca jest pokora Maryi. Przychodzi z pomocą do swojej starszej krewnej, gdy ta będzie rodzić syna. Ale i Elżbieta zdobywa się na wielki akt pokory, kiedy Matkę Chrystusa wita słowami: „A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?”
Elżbieta stwierdza równocześnie, że na dźwięk słowa Maryi poruszyło się w łonie jej dziecię. Pisarze kościelni są przekonani, że był to akt powitania Chrystusa przez św. Jana i że w tym właśnie momencie św. Jan został uwolniony od grzechu pierworodnego i napełniony Duchem Świętym. Poruszenie św. Jana często zestawia się z tańcem radości króla Dawida, idącego przed Arką.
Słowa Elżbiety przywołujemy zawsze, ilekroć odmawiamy Pozdrowienie Anielskie. Krewna Maryi powtórzyła część pozdrowienia Gabriela: „Błogosławiona jesteś między niewiastami„, wyraźnie czyniąc aluzję, że za sprawą Ducha Świętego została we wszystko wtajemniczona. Potem zaraz dodała własne słowa: „i błogosławiony jest owoc Twojego łona”. Powstały także zakony żeńskie, które za główną patronkę obrały sobie Matkę Bożą w tej tajemnicy. Co więcej nawet nazwę od tej tajemnicy otrzymały? Chodzi głównie o zakon Wizytek, czyli Sióstr Nawiedzenia. Założył je w roku 1610 wspólnie ze św. Joanną de Chantal św. Franciszek. Wydarzenie to rozważamy także, jako jedną z radosnych tajemnic Różańca.

II Róża Kobiet – lista wg kolejności przekazywania tajemnic różańcowych

Członkinie:

1. Czaja Małgorzata (zelatorka)
11. Inglot Małgorzata
2. Pachel Monika
12. Wrona Gabriela
3. Wójcik Małgorzata
13. Górny Magdalena
4. Rywotycka Lucyna
14. Kozieł Elżbieta
5. Czopek Zofia
15. Papież Władysława
6. Wygoda Janina16. Bartyzel Maria
7. Urbanek Marta
17. Chlebda Teresa
8. Lisowska Krystyna
18. Torba Lucyna
9. Bartyzel Maria
19. Prochwicz Zofia
10. Wcisło Barbara
20. Torba Anna

Zmarłe członkinie Róży:

1. Śp. Klimas Józefa8. Śp. Torba Zofia
2. Śp. Wcisło Józefa9. Śp. Buła Stanisława
3. Śp. Pachel Zofia10. Śp. Gwiżdż Stanisława
4. Śp. Zielnik Zofia11. Śp. Kotula Józefa
5. Śp. Urbanek Halina12. Śp. Nowak Maria
6. Śp. Stawowy Zofia 13. Śp. Torba Władysława
7. Śp. Wrona Władysława 14. Śp. Gołąbek Maria

Patron Róży: Matka Boża Fatimska

Różaniec w pierwszej kolejności oznacza sposób modlitwy, po drugie zaś jest to «narzędzie» do odmawiania tej modlitwy, czyli sznur paciorków odpowiednio podzielonych, na których liczy się wypowiadane formuły. Ta postać różańca, którą znamy dzisiaj nie powstała w jednym momencie, lecz kształtowała się przez wieki, przechodząc przez różne etapy. Około XV w. Odmawianie różańca połączono z rozważaniem życia Jezusa i Maryi. Wyodrębniono 15 istotnych momentów z ich życia i powiązano je z dziesiątkami «Zdrowaś Maryjo». Tajemnice podzielono na trzy części: radosne, bolesne i chwalebne. W ten sposób w ciągu kilku czy kilkunastu wieków ukształtowała się taka postać różańca, jaką znamy dzisiaj.

Jednakże historia różańca na tym się nie zakończyła. Najnowszy etap to zmiana, którą wprowadził Jan Paweł II. W 2002 r. ogłosił on list apostolski O Różańcu Świętym, w którym ukazał i potwierdził wartość tej modlitwy, zachęcił do jej praktykowania, a także wprowadził nowe tajemnice, które nazwał tajemnicami światła. Obejmują one najważniejsze wydarzenia z okresu publicznej działalności Jezusa, począwszy od chrztu w Jordanie aż do ustanowienia Eucharystii. Papież umiejscowił te tajemnice w strukturze różańca pomiędzy tajemnicami radosnymi, a bolesnymi. Ta nowość wprowadzona do modlitwy różańcowej jest zarazem wskazówką, że odmawiając różaniec możemy rozważać także inne wydarzenia ewangeliczne, które pozwolą lepiej i pełniej ogarnąć w medytacji tajemnicę Chrystusa.

Bo taka jest istota różańca, jak to wyraził Jan Paweł II:Ma prowadzić ducha do zasmakowania w poznawaniu Chrystusa.

I Róża Kobiet – lista wg kolejności przekazywania tajemnic różańcowych

Członkinie:

1. Balon Maria11. Łopata Helena
2. Balon Danuta12. Malinowska Maria
3. Alves de Oliveira Katarzyna13. Pyzik Stanisława (zelatorka)
4. Czarna Zofia14. Pawlica Krystyna
5. Domagała Maria
15. Twardowska Maria
6. Doniec Emilia16. Torba Jadwiga
7. Garbień Barbara17. Wąsowicz Ewa
8. Guzik Stanisława18. Zając Elżbieta
9. Bobek Jadwiga19. Witkowska Kazimiera
10. Kołodziejczyk Sabina20. Zielnik Janina

Zmarłe członkinie Róży:

1. Śp. Fabiś Aniela11. Śp. Gałązka Helena
2. Śp. Klimczyk Stanisława12. Śp. Wełna Rozalia
3. Śp. Wcisło Maria13. Śp. Gancarz Leokadia
4. Śp. Ożóg Stanisława14. Śp. Torba Stanisława
5. Śp. Balon Anna 15. Śp. Lichończak Wanda
6. Śp. Szczypczyk Aniela 16. Śp. Birgiel Zuzanna
7. Śp. Werewka Stefania 17. Śp. Werewka Krystyna
8. Śp. Sołtys Halina 
9. Śp. Stolarzewicz Janina 
10. Śp. Witkowska Wiktoria 

Patron Róży: Święta Katarzyna ze Sieny, dziewica i doktor Kościoła, patronka Europy.

Katarzyna Benincasa urodziła się 25 marca 1347 r. w Sienie (Włochy). Katarzyna już, jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności. Najpierw we własnym domu uczynić sobie pustelnię. Kiedy jednak to okazało się niemożliwe, własne serce zamieniła na zakonną celę. Tu była jej Betania, w której spotykała się na słodkiej rozmowie z Boskim Oblubieńcem. Z miłości dla Chrystusa pracowała nad swoim charakterem, okazując się dla wszystkich życzliwą i łagodną, skłonną do usług. W woli rodziców zaczęła upatrywać wolę ukochanego Zbawcy.
Pomimo wielu trudności ze strony rodziny, w 1363 roku wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) w Sienie i prowadziła tam surowe życie. Modlitwa, pokuta i posługiwanie trędowatym wypełniały jej dni. Jadła skąpo, spała bardzo mało, gdyż żal jej było godzin niespędzonych na modlitwie. Często biczowała się do krwi. W wieku 20 lat była już osobą w pełni ukształtowaną, wielką mistyczką. Pan Jezus często ją nawiedzał sam lub ze swoją Matką. Chrystus Pan dokonał z nią mistycznych zaślubin, zostawiając jej, jako trwały znak obrączkę. Odtąd Katarzyna stała się posłanką Chrystusa. Będzie przemawiać i pisać listy w imieniu Boskiego Oblubieńca do najznakomitszych osób ówczesnej Europy, tak duchownych, jak i świeckich. Wspierana nadzwyczajnymi darami Ducha Świętego i posłuszna Jego natchnieniom, łączyła w swoim życiu głęboką kontemplację tajemnic Bożych w „celi swojego serca” z różnorodną działalnością apostolską. Z jej przemyśleń i duchowych przeżyć zrodziło się zaangażowanie w sprawy Kościoła i świata.

Umarła z wyczerpania 29 kwietnia 1380 r. w Rzymie w wieku 33 lat. Pozostawiła po sobie trzy dzieła, które zawierają jej naukę: „Dialog o Bożej Opatrzności”, „Listy” oraz „Modlitwy”. Jej kult rozpoczął się zaraz po jej śmierci. Nikt już nie wątpił, że była wybranką Bożą i niewiastą opatrznościową dla Kościoła. Pan Bóg wsławił też jej grób wielu cudami. Już w roku 1383 bł. Rajmund z Kapui, ówczesny generał dominikanów, za zezwoleniem Stolicy Apostolskiej przeniósł jej ciało do kaplicy kościoła dominikanów w Rzymie S. Maria della Minerva i wybudował dla niej okazały grobowiec. Pius II 26 czerwca 1461 roku w bazylice Św. Piotra dokonał uroczystej kanonizacji sługi Bożej. W nagrodę za poniesione trudy w obronie Kościoła Pius IX w roku 1866 ogłosił św. Katarzynę drugą, po św. Piotrze, patronką Rzymu. W roku 1939 papież Pius XII proklamował św. Katarzynę ze Sieny drugą, obok św. Franciszka z Asyżu, patronką Italii, a Paweł VI w 1970 roku ogłosił ją doktorem Kościoła. Papież Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 roku współpatronką Europy.

Żywy Różaniec w Archidiecezji Krakowskiej